PUISI : Iso Nembang, Ora Iso Nyuling

 

Iso nembang, nanging ora iso nyuling,
Swara ngembus lirih, nanging ora tekan nganti ngrungu sukmamu.
Aku mung bisa ngirim tembang saka kadohan,
Nanging swarane ora bisa nyawiji karo angin sing tekan ing sandhingmu.

Iso nyawang, nanging ora iso nyanding,
Kowe katon cetha kaya rembulan ing wengi,
Nanging aku mung dadi lintang sing kadhang katon, kadhang sumunar,
Ora tau bisa ndemeki cahyamu, ora tau bisa nglungguhi jejere atimu.

Tembangku terus nglembara ing langit sing wiyar,
Nanging suwunaning suwara iki ora ngrasa ing jero atimu,
Kaya aku, sing tansah bisa nyawang pesonamu,
Nanging saben jangkah iki ora bisa tekan panggonan sing njalari kowe ana.

Aku ngerti, isih ana kadohan sing ora bisa dikepruk,
Kayata suwuning seruling sing sepi ing tanganku,
Karo kowe, sing isih dadi impen kang mbledhos ing sajroning ati,
Nanging ora tau bisa dadi kasunyatan ing sandhingku.

Iso nembang nanging ora iso nyuling,
Iso nyawang nanging ora iso nyanding,
Saben dinane mung ana ing pangarep-arep,
Nanging tresna iki tetep sumunar, sanajan mung kaya bayangane angin sing ora bisa dicekel.

PUISI : Ati Ora Iso Diapusi

 

Kadang mripat iso salah ndelok,
Nyawang kembang sing katon endah, nanging isine racun,
Kita gumun marang cahyaning warna,
Nanging ora nyumurupi semune sing nyata ngreksa rasa.

Kuping uga iso salah krungu,
Swara kang sepi kaya embun,
Koyo rembulan kang ngguyu, ning swasanane peteng ngelimuti,
Ora kabeh tembung kang ngemu makna bisa diterima kanthi legawa.

Lambe iso salah ngomong,
Sambat manis nanging sejatine mung garing,
Tembung sing metu ora tansah jujur,
Kabeh bisa dadi pawarna tanpa roso kang nyandhang tresna sing leres.

Nanging ati, oh ati,
Ora bakal iso diapusi sanajan wong pinter ngomong éndah,
Sebab ing sajroning ati, rasa tetep jembar kaya samodra,
Ora bisa dipindhah, ora bisa dipun dol tinuku.

Ati tansah ngerti apa sing sejatine,
Ngemot kasunyatan sing ora kasat mata,
Sanajan mripat, kuping, lan lambe bisa kliru,
Ati kang tulus, kang murni, ora tau salah milih dalan kang bener.

PUISI : Mbangun Kromo Satuhu

Mbangun kromo ingkang satuhu, ora cekap mung ngagem sepisan roso katresnan,
Kayata mekaring kembang sing ora bisa urip yen mung disiram sakwanci.
Tresna iku dudu tandha kang wus rampung,
Nanging dhasar kanggo saben dina sing kudu dienggo ngelakoni dalan kembar, antarané kowe lan aku.

Kabeh wiwit saka siji roso katresnan,
Nanging pirang-pirang katresnan kang kudu disemai, kaya benih sing ngrembaka tanpa wates.
Kabeh ora tansah manis lan alus kaya angin sing ndemesi,
Ana wayahane prahara teka, nanging kita kudu tansah kumecap lan ngudi kanthi rasa sing luwih kuat.

Katresnan sepisan iku minangka pangarep-arep,
Nanging butuh katresnan liyane sing luwih jero, kang bisa nggedhekake jiwa kita.
Saben laku bebarengan iku nggodhok rasa,
Tembanging atiku lan atimu tansah dironce ing tali kasetyan lan pengertèn sing tanpa patrap.

Pasangan urip iku ora mung babagan tresna sing semu,
Nanging babagan katresnan kang kasatmata ing saben tumindak, ing saben solah bawa.
Saben katresnan sing diparingake saben dina,
Kang ora mung ana nalika seneng, nanging uga nalika susah lan loro, iku kang nyawiji atiku lan atimu.

Mula mbangun kromo iku ora mung siji rasa sing cepet lingsir,
Nanging pirang-pirang katresnan sing lumaku sabar,
Lir banyu sing mili, ndadèkaké urip kita luwih seger,
Nganti kita bisa tuwuh bebarengan, tanpa owah, tanpa pedhot.

PUISI : Wit Gedhang Tanpa Ati

Uripmu koyo wit gedhang, duwe jantung nanging ora duwe ati,
Ngembang, nanging ora tau ngetokake rasa kang sejati.
Aku sing tansah ngupadi tresna,
Nanging sing tak tampa mung sepi, kaya hawa sing ora bali.

Jantungmu katon abang, nyandhang urip sing kuwat,
Nanging apa gunane jantung yen ora ana atiné?
Kowe ngadeg gagah, nanging atimu kaku,
Aku nyoba nyandhing, nanging ora ana rasa sing bisa ditemu.

Saben dina aku ngupaya,
Nggawe tlutuh kanggo ndandani witmu sing saya peteng.
Nanging, sanajan kembangmu sumunar ing cahya,
Tresnamu tetep ora katon, kaya kabut sing lumaku tanpa wates.

Aku ngerti, ora kabeh wit nduwé ati,
Lan kowe, wit gedhang sing ora bisa dadi panggonan kanggo tresna sejati.
Aku tansah nyawang jantungmu ngatung ing dhuwur,
Nanging atimu tansah adoh, ora tau ngrasakake gedhene tresnaku sing sumebar.

Mungkin aku kudu lerep saka ngelakuku,
Amarga wit sing ora duwe ati, ora bakal bisa dadi tedhuhing atiku.
Sanajan kowe nduwe jantung sing ngadeg,
Aku bakal mundur, nglegawa, lan nggoleki tresna sing sejati, sing bisa ngrumat ati.

PUISI : Wedi Kelangan, Nanging Luwih Wedi Yen Kowe Loro

 

Aku ancene wedi kelangan kowe,
Kaya mega sing ora pengin liren ndhudhuk langit biru.
Atiku geger nalika mikir kowe ora ana ing sandhingku,
Nanging luwih lara yen aku dadi alanganing sukmamu.

Wedi iki tansah nggandhol ing pikir,
Nanging luweh gedhe wediku yen kowe ora nemu bahagia amarga aku.
Yen aku dadi tambatan sing nrajang uripmu,
Aku bakal legawa, meski kudu lungo saka impèn-impèn sing wis tak sandhingake karo asmamu.

Sebab tresna ora mung golek takdir kanggo diriku,
Nanging pengin weruh kowe sumringah, ora ngeluh, ora kuciwa.
Aku luwih eling yen sejati tresna iku ngrilakake,
Sanadyan ati gemeter, aku ngerti kowe pantes nemu kebahagiaan kang luwih terang.

Aku wedi kelangan kowe,
Nanging yen tresnamu ora wutuh amarga aku,
Mungkin luwih becik yen aku leren,
Menyang papan kang ora nyandra kebebasaning atimu.

Tresna sejati iku ora mung gendhel marang rasa dhewe,
Nanging pasrah, rela ngorbanake kabegjanku demi kebahagiaanmu sing nyata.
Mula, sanajan laku iki angel lan dalan iki sepi,
Aku bakal nindakake kanggo ndeleng kowe sumringah tanpa pedhot.

PUISI : Hakekate Tresna, Setitik Sing Ngerti

Akeh wong sing ngrasake tresna,
Kaya semilir angin sing lumaku lirih ing sandhinge,
Nanging ora kabeh ngerti, apa sejatine tresna kang temenan,
Kang luwih jero tinimbang kembang sing mekar lan layu sawuse dina.

Tresna iku ora mung sekadar manis ing lambé,
Ora mung gegayuhan kang mletik nalika ati krasa seneng.
Iku luwih jembar tinimbang kebakane rasa,
Ngambang ing jero urip, dumadi tanpa pamrih, tanpa wektu kanggo mati.

Namung setitik wong sing ngrasakne hakekate tresna,
Kang sumunaring tresna ora bakal kaowahi wektu lan rupa.
Tresna iku sabar ngenteni, ora mburu pujian utawa balen,
Sinaré tetep sumringah sanajan ana ing peteng, ora kuciwa, ora muring.

Sing ngerti hakekate tresna ora bakal goyah dening lara,
Tresna kang sejatine iku kenceng kaya watu, nanging lembut kaya banyu.
Ora tansah dikarepake bali, nanging tansah diwenehke kanthi tulus,
Mung wong kang ngerti jero ing ati, sing bisa ngugemi tresna tanpa wanti-wanti.

Akeh wong sing ngrasake tresna sakderenge,
Nanging mung setitik sing bisa nemokake hakekat kang sejati.
Tresna iku ora mung dadi tembung,
Nanging laku urip sing agung, sing bakal dadi legasi kang abadi, ora kaentek déning wektu utawa rasa sepi.

PUISI : Tresna Tanpa Rupa, Tresna Kang Sajati

Yen kowe tresna mung amarga rupa,
Apa sing kok goleki sakjroning kembang kang bakal layu sawuse waktu?
Apa mung manisé pandulu, sing bakal luntur tinimbang langgengé wening ati?
Rupa iku mung pepaes kang cepet kasorot srengenge,
Kabeh bakal sirna, ning apa sing isih tetep, apa isih ana tresna sing jero lan gemerlap?

Nanging yen kowe tresna marang gusti kang tanpa rupa,
Kepiye anggonmu ngrasakake jembaré welas tanpa wates,
Kang ora kocap ing tembung, ora katon ing pandangan?
Gusti sing ngasorake pandhangané marang kaendahan batin,
Ora mikirake endhaning warna utawa manise panggonan.

Tresna marang rupa iku bakal sirna,
Kaya kabut kang murub nanging luntur dening padhang srengenge.
Nanging tresna marang sing tanpa rupa,
Menyang Gusti kang tanpa wujud, iku tresna kang temenan, ora kasembur ing wektu, ora kaowahi dening donya kang njalari rasa lemes.

Tresna iku kudu murni kaya banyu bening,
Ora ndeleng wujud, nanging ngrasa ing jero ati.
Amarga kang sejati ora bakal ilang,
Senajan ora katon, tresna marang Gusti iku sinar kang langgeng,
Sing nggawa tentrem sejati tanpa rupa, tanpa pamrih, tanpa tandha.