Uripmu koyo wit gedhang, duwe jantung nanging ora duwe ati,
Ngembang, nanging ora tau ngetokake rasa kang sejati.
Aku sing tansah ngupadi tresna,
Nanging sing tak tampa mung sepi, kaya hawa sing ora bali.
Jantungmu katon abang, nyandhang urip sing kuwat,
Nanging apa gunane jantung yen ora ana atiné?
Kowe ngadeg gagah, nanging atimu kaku,
Aku nyoba nyandhing, nanging ora ana rasa sing bisa ditemu.
Saben dina aku ngupaya,
Nggawe tlutuh kanggo ndandani witmu sing saya peteng.
Nanging, sanajan kembangmu sumunar ing cahya,
Tresnamu tetep ora katon, kaya kabut sing lumaku tanpa wates.
Aku ngerti, ora kabeh wit nduwé ati,
Lan kowe, wit gedhang sing ora bisa dadi panggonan kanggo tresna sejati.
Aku tansah nyawang jantungmu ngatung ing dhuwur,
Nanging atimu tansah adoh, ora tau ngrasakake gedhene tresnaku sing sumebar.
Mungkin aku kudu lerep saka ngelakuku,
Amarga wit sing ora duwe ati, ora bakal bisa dadi tedhuhing atiku.
Sanajan kowe nduwe jantung sing ngadeg,
Aku bakal mundur, nglegawa, lan nggoleki tresna sing sejati, sing bisa ngrumat ati.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar