Ulat menika nampani rasaning kalbu,
Kaya samirana angin ing mangsa ketemu.
Wahyaning wacana ing batin kang jembar,
Kang mligi, ora mung katon saka rauting pandulu, nanging ngemu welas kang luwih wiyar.
Pareng lan netya kaeksi, ing sabda lan tindak,
Ora mung ana ing wicara, nanging sumunar ing semu kang lembut tanpa tandak.
Wruhing rasa kang ngancik dhadha,
Nerangake pepadhang lan pitedah ing saben laku kang prasaja.
Ingkang waspada, wruh pamoring pasang cipta,
Sapa kang saged ngugemi atine kanthi ati-ati,
Ora mung nerusake rasa, nanging ngatur jagad batin kanthi netepi prasetyaning ati.
Kaya banyu mili, lembut nanging ora liren, nggendhong pangangen sing suwung saka pamrih.
Karya ing rasa iku luwih jero,
Tinimbang tembung kang katon tanpa wewaton.
Nampa ulating ati iku laku kang luhur,
Awit sing waspada ora mung nyawang, nanging ngerti jero saka pamoring ati kang wening, suci, lan gemericik ing sakjeroning luluh.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar