Kadang mripat iso salah ndelok,
Nyawang kembang sing katon endah, nanging isine racun,
Kita gumun marang cahyaning warna,
Nanging ora nyumurupi semune sing nyata ngreksa rasa.
Kuping uga iso salah krungu,
Swara kang sepi kaya embun,
Koyo rembulan kang ngguyu, ning swasanane peteng ngelimuti,
Ora kabeh tembung kang ngemu makna bisa diterima kanthi legawa.
Lambe iso salah ngomong,
Sambat manis nanging sejatine mung garing,
Tembung sing metu ora tansah jujur,
Kabeh bisa dadi pawarna tanpa roso kang nyandhang tresna sing leres.
Nanging ati, oh ati,
Ora bakal iso diapusi sanajan wong pinter ngomong éndah,
Sebab ing sajroning ati, rasa tetep jembar kaya samodra,
Ora bisa dipindhah, ora bisa dipun dol tinuku.
Ati tansah ngerti apa sing sejatine,
Ngemot kasunyatan sing ora kasat mata,
Sanajan mripat, kuping, lan lambe bisa kliru,
Ati kang tulus, kang murni, ora tau salah milih dalan kang bener.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar