Yen kowe tresna mung amarga rupa,
Apa sing kok goleki sakjroning kembang kang bakal layu sawuse waktu?
Apa mung manisé pandulu, sing bakal luntur tinimbang langgengé wening ati?
Rupa iku mung pepaes kang cepet kasorot srengenge,
Kabeh bakal sirna, ning apa sing isih tetep, apa isih ana tresna sing jero lan gemerlap?
Nanging yen kowe tresna marang gusti kang tanpa rupa,
Kepiye anggonmu ngrasakake jembaré welas tanpa wates,
Kang ora kocap ing tembung, ora katon ing pandangan?
Gusti sing ngasorake pandhangané marang kaendahan batin,
Ora mikirake endhaning warna utawa manise panggonan.
Tresna marang rupa iku bakal sirna,
Kaya kabut kang murub nanging luntur dening padhang srengenge.
Nanging tresna marang sing tanpa rupa,
Menyang Gusti kang tanpa wujud, iku tresna kang temenan, ora kasembur ing wektu, ora kaowahi dening donya kang njalari rasa lemes.
Tresna iku kudu murni kaya banyu bening,
Ora ndeleng wujud, nanging ngrasa ing jero ati.
Amarga kang sejati ora bakal ilang,
Senajan ora katon, tresna marang Gusti iku sinar kang langgeng,
Sing nggawa tentrem sejati tanpa rupa, tanpa pamrih, tanpa tandha.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar