Iso nembang, nanging ora iso nyuling,
Swara ngembus lirih, nanging ora tekan nganti ngrungu sukmamu.
Aku mung bisa ngirim tembang saka kadohan,
Nanging swarane ora bisa nyawiji karo angin sing tekan ing sandhingmu.
Iso nyawang, nanging ora iso nyanding,
Kowe katon cetha kaya rembulan ing wengi,
Nanging aku mung dadi lintang sing kadhang katon, kadhang sumunar,
Ora tau bisa ndemeki cahyamu, ora tau bisa nglungguhi jejere atimu.
Tembangku terus nglembara ing langit sing wiyar,
Nanging suwunaning suwara iki ora ngrasa ing jero atimu,
Kaya aku, sing tansah bisa nyawang pesonamu,
Nanging saben jangkah iki ora bisa tekan panggonan sing njalari kowe ana.
Aku ngerti, isih ana kadohan sing ora bisa dikepruk,
Kayata suwuning seruling sing sepi ing tanganku,
Karo kowe, sing isih dadi impen kang mbledhos ing sajroning ati,
Nanging ora tau bisa dadi kasunyatan ing sandhingku.
Iso nembang nanging ora iso nyuling,
Iso nyawang nanging ora iso nyanding,
Saben dinane mung ana ing pangarep-arep,
Nanging tresna iki tetep sumunar, sanajan mung kaya bayangane angin sing ora bisa dicekel.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar