PUISI : Hakekate Tresna, Setitik Sing Ngerti

Akeh wong sing ngrasake tresna,
Kaya semilir angin sing lumaku lirih ing sandhinge,
Nanging ora kabeh ngerti, apa sejatine tresna kang temenan,
Kang luwih jero tinimbang kembang sing mekar lan layu sawuse dina.

Tresna iku ora mung sekadar manis ing lambé,
Ora mung gegayuhan kang mletik nalika ati krasa seneng.
Iku luwih jembar tinimbang kebakane rasa,
Ngambang ing jero urip, dumadi tanpa pamrih, tanpa wektu kanggo mati.

Namung setitik wong sing ngrasakne hakekate tresna,
Kang sumunaring tresna ora bakal kaowahi wektu lan rupa.
Tresna iku sabar ngenteni, ora mburu pujian utawa balen,
Sinaré tetep sumringah sanajan ana ing peteng, ora kuciwa, ora muring.

Sing ngerti hakekate tresna ora bakal goyah dening lara,
Tresna kang sejatine iku kenceng kaya watu, nanging lembut kaya banyu.
Ora tansah dikarepake bali, nanging tansah diwenehke kanthi tulus,
Mung wong kang ngerti jero ing ati, sing bisa ngugemi tresna tanpa wanti-wanti.

Akeh wong sing ngrasake tresna sakderenge,
Nanging mung setitik sing bisa nemokake hakekat kang sejati.
Tresna iku ora mung dadi tembung,
Nanging laku urip sing agung, sing bakal dadi legasi kang abadi, ora kaentek déning wektu utawa rasa sepi.