Sepi ing pamrih, kaya banyu mili ing kahanan,
Ora ndamba pujian, ora nggolek ganjaran.
Kawula ing bumi, mung ngaturake kasetyan,
Nalika karya dadi laku, ora usah nggugurake pangajab sing kakehan.
Rame ing gawe, tangané tansah sibuk nindakake,
Nadyan ora banter swara, nanging atiné prasaja.
Kaya pecut sing njalari jaran lumaku,
Nanging ora krungu dhawuhe, cukup tumindak tanpa rame lan geguyu.
Banter tan mbancangi, suwarané wening kaya lirihé angin,
Ora nggilani, ora njalari wong liyan bingung.
Awit ing sangisoré langit, karya iku kaya padhang rembulan,
Sumunaré alus, nanging ora panas kaya srengéngé sing kelawan.
Dhuwur tan ngungkuli, kaya lintang sing munggah ing langit,
Dhuwuré ora kanggo nuduhake sombong utawa gede atiné.
Kabeh urip iki mung titahé Gusti,
Sing luhur ora kudu njalari liyan krasa cilik, nanging kudu ngluhurake ati.
Sepi ing pamrih, rame ing gawe,
Nggawe urip luwih éndah, luwih wening, lan luwih ajur asung.
Kabeh sing dilakoni, kanggo dharma,
Kanggo becik lan luhuré rasa, ing jeroing semu ora kalah karohanira.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar