PUISI : Becik Kojahipun, Ala Disinggahaken

Ingkang becik kojahipun, tansah ing karsa,
Jenengan agem kanthi pasthi, lir srengenge sumunar ing langit suci.
Laku kang jembar ing pangapura,
Sumebar kaya angin sing ora krasa, nanging nylametake saben ambegan ati.

Ingkang ala punika, awit sawijining godha,
Tetep beciké disinggahaken, aja nganti dilakoni tanpa duga.
Kaya mendhung sing peteng ngancam langit padhang,
Ora nggenah, nanging bisa nylesep ing ati yen ora dipun enggahi kanthi tegang.

Ampun dilakoni ala kang njalari pepeteng,
Becik iku tetanduran kang ngelungguhé ing batin, sumiratake padhang kang tenan.
Saben tumindak kudu kanthi cetha dipilih,
Sapa kang nerus ing becik bakal nuwuhake berkah sing tansah rahayu, kawula kang luhur tanpa pamrih.

Mula, ing dalan urip kang suci,
Tiyang kudu saged memet marang sing leres lan ngedohi sing dudu janji.
Amrih laku dadi kaweruh sejati,
Sebab sing becik iku gegantunganing rasa kang agung, sing tansah njalari atiné dadi padhang tanpa semu.