Mbangun kromo ingkang satuhu, ora cekap mung ngagem sepisan roso katresnan,
Kayata mekaring kembang sing ora bisa urip yen mung disiram sakwanci.
Tresna iku dudu tandha kang wus rampung,
Nanging dhasar kanggo saben dina sing kudu dienggo ngelakoni dalan kembar, antarané kowe lan aku.
Kabeh wiwit saka siji roso katresnan,
Nanging pirang-pirang katresnan kang kudu disemai, kaya benih sing ngrembaka tanpa wates.
Kabeh ora tansah manis lan alus kaya angin sing ndemesi,
Ana wayahane prahara teka, nanging kita kudu tansah kumecap lan ngudi kanthi rasa sing luwih kuat.
Katresnan sepisan iku minangka pangarep-arep,
Nanging butuh katresnan liyane sing luwih jero, kang bisa nggedhekake jiwa kita.
Saben laku bebarengan iku nggodhok rasa,
Tembanging atiku lan atimu tansah dironce ing tali kasetyan lan pengertèn sing tanpa patrap.
Pasangan urip iku ora mung babagan tresna sing semu,
Nanging babagan katresnan kang kasatmata ing saben tumindak, ing saben solah bawa.
Saben katresnan sing diparingake saben dina,
Kang ora mung ana nalika seneng, nanging uga nalika susah lan loro, iku kang nyawiji atiku lan atimu.
Mula mbangun kromo iku ora mung siji rasa sing cepet lingsir,
Nanging pirang-pirang katresnan sing lumaku sabar,
Lir banyu sing mili, ndadèkaké urip kita luwih seger,
Nganti kita bisa tuwuh bebarengan, tanpa owah, tanpa pedhot.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar