PUISI : Wedi Yen Kowe Ora Bungah

 

Aku pancen wedi kelangan sliramu,
Saben dina, saben wengi, atiku mriyang,
Nanging luwih tak wediake, yen kowe ora nemu bungah,
Amarga rasa tresna iki ora mung soal nduweni.

Kowe kaya rembulan sing madhangi petengku,
Lan aku ora pengin dadi mendhung sing nutupi senengmu,
Bungahmu luwih perlu tinimbang rasa kuwatirku,
Aku tresna, nanging aku luwih tresna marang kamardikanmu.

Yen kowe kudu mabur kanggo nemu bungahmu,
Tak relakne elar mu kanggo nggayuh langit sing luwih cerah,
Amarga aku ngerti, katresnan sejati iku ora ngurung,
Nanging ngerelakne lan ngasorake ego tanpa pamrih.

Ben wedi iki dadi pengiring langkahku,
Ora amarga aku pengin nduweni kowe selawase,
Nanging amarga aku ngarepke kowe nemu bungah ing saben napasmu,
Sanadyan iku tegese aku kudu ngucap pamit ing kahanan.

Aku pancen wedi kelangan, nanging aku ngerti,
Wedi sing luwih jero yaiku yen kowe ora nemu bungahmu,
Lan yen kudu milih, aku bakal milih ndelengmu bungah,
Sanadyan tanpa aku ing sisihmu.