Nadyan silih bapa biyung kaki nini,
Tetesan getih saklawase dadi pangeling,
Sadulur myang sanak, kandel kaya wesi,
Nanging atine kudu sumunar nganggo budi pekerti sing bening.
Kalamun muruk tan becik, janji ngelmu kleru,
Ora pantes bilih den anut, sanadyan dadi titah turun saka leluhur iku.
Kabecikan ora mung amargi warisan trah,
Nanging saka pangandel, rasa sing ngudari wewaton sing becik lan sah.
Sanadyan getih nembus nganti kaki nini,
Yen pituturé luput, ora luhur kang ati,
Ora kudu nglakoni tanpa pamikiran sing jembar,
Awit urip iku ora mung nurut, nanging kudu tumindak kanthi benar.
Bapa biyung, sanak kadang,
Tumrape wong kang ngajari, kudu bisa nuladha kanthi terang.
Sadurunge diagem lan dianut, dipikirake kanthi temen,
Apa sing diajarke iku becik, apa mung kepenak ning lambene wae nyenengaken.
Mula, pantesé muruk becik kang luwih wigati,
Ora mung nurut sakarep, nanging nganggo ati.
Sanadyan silih trah lan turun,
Kabecikan iku kudu didadekake laku kang bener, ora mung cekel warisan sing mlayu.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar