PUISI : Semune Wening Ing Rasa

Dene lamun tan miraos yen amuwus,
Luwih becik meneng, umandela marang pepadhang alus.
Kata-kata ora tansah prelu tinulis,
Ana ing jero ati, semu-wingit, kaya angin sing ngliwati pepohonan tanpa sisip.

Ing pamikiran sing wening, ana kang luwih cetha,
Myang sing wingit ora tansah ana ing swara.
Luwih becik ndedonga, ndelok kanthi wicaksana,
Tinimbang ngumbar pangucap sing ora karuan kanggo nguber rasa.

Den dumeh ing pasmon sing semu dyatmika,
Ati kang sepi nanging kebak kahanan sing luwih lega.
Wong kang tumindak nganggo sirik luhur, ora dumeh ing panguwasa,
Mila padhange atine, dadi petunjuk kang sejati tanpa pamrih ing cangkem utawa wira.

Kawicaksanan iku ora tansah katon,
Iku ana ing semu, ing rerengganing atma kang lumaku tenan.
Dadiya wong kang luwih milih semu tinimbang rame ing pasemon,
Awit sakjeroning sepi, Gusti asung pituduh tanpa babaran.

Dadi pinter rumangsa tinimbang rumangsa pinter,
Luwih becik amuwus kanthi lirih lan tresna sing temenan.
Yen tan bisa nganggo tembung, semu dadi dhasar kang wening,
Mila kang wingit lan adi, ana ing ati kang penuh eling.