Tiyang ingkang andhap asor punika,
Kaya déné pari sing ngisi, ngisoré sirahé tansah sumungkem.
Ora golek puji, ora golek sanjung,
Nanging saben tindaké nggawa padhang, awit atiné tansah luhur lan lembut tumandang.
Pikantuk penganggep becik tanpa dipun undang,
Kawibawané sumebar, lirih nanging kuat nganglang.
Ora perlu banter tumindak, ora perlu gedhe swara,
Awit tiyang menika tansah dados tedhaké bumi, ngisor nanging jembar rasa welas kang kawiara.
Tiyang meneng punika nyata,
Suweg ing lambé nanging amba ing rasa.
Wonten ing njaban pakewuh, kahanané lir prasaja,
Nanging atiné wening kaya banyu, sing tetep mili tanpa suwara.
Ora tansah katon, nanging cetha rasane,
Ing saben semu, wonten luhur kang sumebar ing jagad.
Tiyang meneng punika sugih ing pikir,
Ora gumunggung nanging tetep sumabar, nganyari ati kanthi tresna sing kental lan makmur.
Andhap asor, dados panguripan kang mulya,
Kang tansah ngaturaken dhiri, tanpa pamrih sing kumreksa.
Awit tiyang ingkang luhur ora mbutuhake ageman,
Nanging atiné kang bening lan njembar tansah dipun aken.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar