Aja dadi uwong sing rumangsa bisa,
Koyo gunung sing gedhé nanging sepi isiné.
Mung ngedohke rikat kahanan,
Ning ora ngerteni sakjeroning urip sing bener tenan.
Rumangsaning pinter, ora mesthi bener,
Kaya kembang sing wangi nanging ora awet, lingsir.
Sing penting ora mung nyekel kawruh,
Nanging ngatur lakumu, alon, lemah lembut, lan nduwèni empan.
Dadio uwong sing bisa, nanging isih pinter rumangsa,
Sebab ing rendhahé ati, ana pepadhangé rasa.
Nalikane ngertos, urip iki kudu eling lan waspada,
Sing rumangsa pinter bakal kalah karo sing pinter rumangsa.
Awakmu kudu dadi banyu, bening, mili ing saben sela,
Ora njalari suwara banter, nanging tansah maringake kabecikan, sing anugraha.
Ngumbar kawruh ora kudu gedhe suwarané,
Nanging ning jero ati, isih kroso sepi lan weninge prasetyané.
Mula, aja mung rumangsa, nanging sabar lan nrimo,
Bisa lan pinter iku mung titahé Gusti, sing kudu disyukuri kanthi lirih lan cetha.
Sapa sing pinter rumangsa, ora bakal kabur,
Mung dialusake lakune, nggayuh pinter sejati kanthi lirih, tansah luhur.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar