Kamis, 19 September 2024

PUISI : Iso Nembang, Ora Iso Nyuling

 


Iso nembang, nanging ora iso nyuling,
Swara ngembus lirih, nanging ora tekan nganti ngrungu sukmamu.
Aku mung bisa ngirim tembang saka kadohan,
Nanging swarane ora bisa nyawiji karo angin sing tekan ing sandhingmu.

Iso nyawang, nanging ora iso nyanding,
Kowe katon cetha kaya rembulan ing wengi,
Nanging aku mung dadi lintang sing kadhang katon, kadhang sumunar,
Ora tau bisa ndemeki cahyamu, ora tau bisa nglungguhi jejere atimu.

Tembangku terus nglembara ing langit sing wiyar,
Nanging suwunaning suwara iki ora ngrasa ing jero atimu,
Kaya aku, sing tansah bisa nyawang pesonamu,
Nanging saben jangkah iki ora bisa tekan panggonan sing njalari kowe ana.

Aku ngerti, isih ana kadohan sing ora bisa dikepruk,
Kayata suwuning seruling sing sepi ing tanganku,
Karo kowe, sing isih dadi impen kang mbledhos ing sajroning ati,
Nanging ora tau bisa dadi kasunyatan ing sandhingku.

Iso nembang nanging ora iso nyuling,
Iso nyawang nanging ora iso nyanding,
Saben dinane mung ana ing pangarep-arep,
Nanging tresna iki tetep sumunar, sanajan mung kaya bayangane angin sing ora bisa dicekel.

PUISI : Ati Ora Iso Diapusi

 


Kadang mripat iso salah ndelok,
Nyawang kembang sing katon endah, nanging isine racun,
Kita gumun marang cahyaning warna,
Nanging ora nyumurupi semune sing nyata ngreksa rasa.

Kuping uga iso salah krungu,
Swara kang sepi kaya embun,
Koyo rembulan kang ngguyu, ning swasanane peteng ngelimuti,
Ora kabeh tembung kang ngemu makna bisa diterima kanthi legawa.

Lambe iso salah ngomong,
Sambat manis nanging sejatine mung garing,
Tembung sing metu ora tansah jujur,
Kabeh bisa dadi pawarna tanpa roso kang nyandhang tresna sing leres.

Nanging ati, oh ati,
Ora bakal iso diapusi sanajan wong pinter ngomong éndah,
Sebab ing sajroning ati, rasa tetep jembar kaya samodra,
Ora bisa dipindhah, ora bisa dipun dol tinuku.

Ati tansah ngerti apa sing sejatine,
Ngemot kasunyatan sing ora kasat mata,
Sanajan mripat, kuping, lan lambe bisa kliru,
Ati kang tulus, kang murni, ora tau salah milih dalan kang bener.

PUISI : Mbangun Kromo Satuhu

Mbangun kromo ingkang satuhu, ora cekap mung ngagem sepisan roso katresnan,
Kayata mekaring kembang sing ora bisa urip yen mung disiram sakwanci.
Tresna iku dudu tandha kang wus rampung,
Nanging dhasar kanggo saben dina sing kudu dienggo ngelakoni dalan kembar, antarané kowe lan aku.

Kabeh wiwit saka siji roso katresnan,
Nanging pirang-pirang katresnan kang kudu disemai, kaya benih sing ngrembaka tanpa wates.
Kabeh ora tansah manis lan alus kaya angin sing ndemesi,
Ana wayahane prahara teka, nanging kita kudu tansah kumecap lan ngudi kanthi rasa sing luwih kuat.

Katresnan sepisan iku minangka pangarep-arep,
Nanging butuh katresnan liyane sing luwih jero, kang bisa nggedhekake jiwa kita.
Saben laku bebarengan iku nggodhok rasa,
Tembanging atiku lan atimu tansah dironce ing tali kasetyan lan pengertèn sing tanpa patrap.

Pasangan urip iku ora mung babagan tresna sing semu,
Nanging babagan katresnan kang kasatmata ing saben tumindak, ing saben solah bawa.
Saben katresnan sing diparingake saben dina,
Kang ora mung ana nalika seneng, nanging uga nalika susah lan loro, iku kang nyawiji atiku lan atimu.

Mula mbangun kromo iku ora mung siji rasa sing cepet lingsir,
Nanging pirang-pirang katresnan sing lumaku sabar,
Lir banyu sing mili, ndadèkaké urip kita luwih seger,
Nganti kita bisa tuwuh bebarengan, tanpa owah, tanpa pedhot.

PUISI : Wit Gedhang Tanpa Ati

Uripmu koyo wit gedhang, duwe jantung nanging ora duwe ati,
Ngembang, nanging ora tau ngetokake rasa kang sejati.
Aku sing tansah ngupadi tresna,
Nanging sing tak tampa mung sepi, kaya hawa sing ora bali.

Jantungmu katon abang, nyandhang urip sing kuwat,
Nanging apa gunane jantung yen ora ana atiné?
Kowe ngadeg gagah, nanging atimu kaku,
Aku nyoba nyandhing, nanging ora ana rasa sing bisa ditemu.

Saben dina aku ngupaya,
Nggawe tlutuh kanggo ndandani witmu sing saya peteng.
Nanging, sanajan kembangmu sumunar ing cahya,
Tresnamu tetep ora katon, kaya kabut sing lumaku tanpa wates.

Aku ngerti, ora kabeh wit nduwé ati,
Lan kowe, wit gedhang sing ora bisa dadi panggonan kanggo tresna sejati.
Aku tansah nyawang jantungmu ngatung ing dhuwur,
Nanging atimu tansah adoh, ora tau ngrasakake gedhene tresnaku sing sumebar.

Mungkin aku kudu lerep saka ngelakuku,
Amarga wit sing ora duwe ati, ora bakal bisa dadi tedhuhing atiku.
Sanajan kowe nduwe jantung sing ngadeg,
Aku bakal mundur, nglegawa, lan nggoleki tresna sing sejati, sing bisa ngrumat ati.

PUISI : Wedi Kelangan, Nanging Luwih Wedi Yen Kowe Loro

 


Aku ancene wedi kelangan kowe,
Kaya mega sing ora pengin liren ndhudhuk langit biru.
Atiku geger nalika mikir kowe ora ana ing sandhingku,
Nanging luwih lara yen aku dadi alanganing sukmamu.

Wedi iki tansah nggandhol ing pikir,
Nanging luweh gedhe wediku yen kowe ora nemu bahagia amarga aku.
Yen aku dadi tambatan sing nrajang uripmu,
Aku bakal legawa, meski kudu lungo saka impèn-impèn sing wis tak sandhingake karo asmamu.

Sebab tresna ora mung golek takdir kanggo diriku,
Nanging pengin weruh kowe sumringah, ora ngeluh, ora kuciwa.
Aku luwih eling yen sejati tresna iku ngrilakake,
Sanadyan ati gemeter, aku ngerti kowe pantes nemu kebahagiaan kang luwih terang.

Aku wedi kelangan kowe,
Nanging yen tresnamu ora wutuh amarga aku,
Mungkin luwih becik yen aku leren,
Menyang papan kang ora nyandra kebebasaning atimu.

Tresna sejati iku ora mung gendhel marang rasa dhewe,
Nanging pasrah, rela ngorbanake kabegjanku demi kebahagiaanmu sing nyata.
Mula, sanajan laku iki angel lan dalan iki sepi,
Aku bakal nindakake kanggo ndeleng kowe sumringah tanpa pedhot.

PUISI : Hakekate Tresna, Setitik Sing Ngerti

Akeh wong sing ngrasake tresna,
Kaya semilir angin sing lumaku lirih ing sandhinge,
Nanging ora kabeh ngerti, apa sejatine tresna kang temenan,
Kang luwih jero tinimbang kembang sing mekar lan layu sawuse dina.

Tresna iku ora mung sekadar manis ing lambé,
Ora mung gegayuhan kang mletik nalika ati krasa seneng.
Iku luwih jembar tinimbang kebakane rasa,
Ngambang ing jero urip, dumadi tanpa pamrih, tanpa wektu kanggo mati.

Namung setitik wong sing ngrasakne hakekate tresna,
Kang sumunaring tresna ora bakal kaowahi wektu lan rupa.
Tresna iku sabar ngenteni, ora mburu pujian utawa balen,
Sinaré tetep sumringah sanajan ana ing peteng, ora kuciwa, ora muring.

Sing ngerti hakekate tresna ora bakal goyah dening lara,
Tresna kang sejatine iku kenceng kaya watu, nanging lembut kaya banyu.
Ora tansah dikarepake bali, nanging tansah diwenehke kanthi tulus,
Mung wong kang ngerti jero ing ati, sing bisa ngugemi tresna tanpa wanti-wanti.

Akeh wong sing ngrasake tresna sakderenge,
Nanging mung setitik sing bisa nemokake hakekat kang sejati.
Tresna iku ora mung dadi tembung,
Nanging laku urip sing agung, sing bakal dadi legasi kang abadi, ora kaentek déning wektu utawa rasa sepi.

PUISI : Tresna Tanpa Rupa, Tresna Kang Sajati

Yen kowe tresna mung amarga rupa,
Apa sing kok goleki sakjroning kembang kang bakal layu sawuse waktu?
Apa mung manisé pandulu, sing bakal luntur tinimbang langgengé wening ati?
Rupa iku mung pepaes kang cepet kasorot srengenge,
Kabeh bakal sirna, ning apa sing isih tetep, apa isih ana tresna sing jero lan gemerlap?

Nanging yen kowe tresna marang gusti kang tanpa rupa,
Kepiye anggonmu ngrasakake jembaré welas tanpa wates,
Kang ora kocap ing tembung, ora katon ing pandangan?
Gusti sing ngasorake pandhangané marang kaendahan batin,
Ora mikirake endhaning warna utawa manise panggonan.

Tresna marang rupa iku bakal sirna,
Kaya kabut kang murub nanging luntur dening padhang srengenge.
Nanging tresna marang sing tanpa rupa,
Menyang Gusti kang tanpa wujud, iku tresna kang temenan, ora kasembur ing wektu, ora kaowahi dening donya kang njalari rasa lemes.

Tresna iku kudu murni kaya banyu bening,
Ora ndeleng wujud, nanging ngrasa ing jero ati.
Amarga kang sejati ora bakal ilang,
Senajan ora katon, tresna marang Gusti iku sinar kang langgeng,
Sing nggawa tentrem sejati tanpa rupa, tanpa pamrih, tanpa tandha.

PUISI : Jodho Ora Mung Warna, Pala Krama Ora Banda

Golek jodho ojo mung mburu endhaning warna,
Kaya mawar kembangé endah nanging cepet lingsir nalika surya nglérèt soroté.
Ora tansah katon apa kang nyata,
Sebab ati sing tulus luwih jembar tinimbang kang sumunar ing pandulu mung sementara.

Warna bakal luntur, kembang bakal layu,
Nanging kawicaksananing rasa ora bakal sirna ing banyu.
Yèn jodho mung ditliti saka rupané kang ayu,
Kawuwuhané ora langgeng, mung bakal dadi bayang-bayang kang cepet buyar tanpa ayem.

Pala krama aja ngeceh-ngeceh banda,
Ora kawiwitan mung saka regeng ing kasugihan lan gemerlap kang cetha.
Sebab sakderengé rasa lan tresna,
Kabeh banda mung pepaes, ora dadi panguwasa ing jiwa lan rasa kang sepuhing sabar.

Luwih becik golek jodho sing saget ngeleng-ngleng ati,
Sing nduwé welas asih, sanajan ora kasugihané kawentar ing bumi.
Amarga pala krama ora mung nyandhak banda lan rupi,
Nanging nyatane ing ati kang tinarbuka, sing dadi pondhasi kebagusaning urip lan tresna sejati.

Selasa, 17 September 2024

PUISI : Becik Kojahipun, Ala Disinggahaken

Ingkang becik kojahipun, tansah ing karsa,
Jenengan agem kanthi pasthi, lir srengenge sumunar ing langit suci.
Laku kang jembar ing pangapura,
Sumebar kaya angin sing ora krasa, nanging nylametake saben ambegan ati.

Ingkang ala punika, awit sawijining godha,
Tetep beciké disinggahaken, aja nganti dilakoni tanpa duga.
Kaya mendhung sing peteng ngancam langit padhang,
Ora nggenah, nanging bisa nylesep ing ati yen ora dipun enggahi kanthi tegang.

Ampun dilakoni ala kang njalari pepeteng,
Becik iku tetanduran kang ngelungguhé ing batin, sumiratake padhang kang tenan.
Saben tumindak kudu kanthi cetha dipilih,
Sapa kang nerus ing becik bakal nuwuhake berkah sing tansah rahayu, kawula kang luhur tanpa pamrih.

Mula, ing dalan urip kang suci,
Tiyang kudu saged memet marang sing leres lan ngedohi sing dudu janji.
Amrih laku dadi kaweruh sejati,
Sebab sing becik iku gegantunganing rasa kang agung, sing tansah njalari atiné dadi padhang tanpa semu.

PUISI : Andhap Asor, Lirih Nanging Sumunar

Tiyang ingkang andhap asor punika,
Kaya déné pari sing ngisi, ngisoré sirahé tansah sumungkem.
Ora golek puji, ora golek sanjung,
Nanging saben tindaké nggawa padhang, awit atiné tansah luhur lan lembut tumandang.

Pikantuk penganggep becik tanpa dipun undang,
Kawibawané sumebar, lirih nanging kuat nganglang.
Ora perlu banter tumindak, ora perlu gedhe swara,
Awit tiyang menika tansah dados tedhaké bumi, ngisor nanging jembar rasa welas kang kawiara.

Tiyang meneng punika nyata,
Suweg ing lambé nanging amba ing rasa.
Wonten ing njaban pakewuh, kahanané lir prasaja,
Nanging atiné wening kaya banyu, sing tetep mili tanpa suwara.

Ora tansah katon, nanging cetha rasane,
Ing saben semu, wonten luhur kang sumebar ing jagad.
Tiyang meneng punika sugih ing pikir,
Ora gumunggung nanging tetep sumabar, nganyari ati kanthi tresna sing kental lan makmur.

Andhap asor, dados panguripan kang mulya,
Kang tansah ngaturaken dhiri, tanpa pamrih sing kumreksa.
Awit tiyang ingkang luhur ora mbutuhake ageman,
Nanging atiné kang bening lan njembar tansah dipun aken.

PUISI : Ulating Rasa, Pambukaning Cipta

Ulat menika nampani rasaning kalbu,
Kaya samirana angin ing mangsa ketemu.
Wahyaning wacana ing batin kang jembar,
Kang mligi, ora mung katon saka rauting pandulu, nanging ngemu welas kang luwih wiyar.

Pareng lan netya kaeksi, ing sabda lan tindak,
Ora mung ana ing wicara, nanging sumunar ing semu kang lembut tanpa tandak.
Wruhing rasa kang ngancik dhadha,
Nerangake pepadhang lan pitedah ing saben laku kang prasaja.

Ingkang waspada, wruh pamoring pasang cipta,
Sapa kang saged ngugemi atine kanthi ati-ati,
Ora mung nerusake rasa, nanging ngatur jagad batin kanthi netepi prasetyaning ati.
Kaya banyu mili, lembut nanging ora liren, nggendhong pangangen sing suwung saka pamrih.

Karya ing rasa iku luwih jero,
Tinimbang tembung kang katon tanpa wewaton.
Nampa ulating ati iku laku kang luhur,
Awit sing waspada ora mung nyawang, nanging ngerti jero saka pamoring ati kang wening, suci, lan gemericik ing sakjeroning luluh.

PUISI : Semune Wening Ing Rasa

Dene lamun tan miraos yen amuwus,
Luwih becik meneng, umandela marang pepadhang alus.
Kata-kata ora tansah prelu tinulis,
Ana ing jero ati, semu-wingit, kaya angin sing ngliwati pepohonan tanpa sisip.

Ing pamikiran sing wening, ana kang luwih cetha,
Myang sing wingit ora tansah ana ing swara.
Luwih becik ndedonga, ndelok kanthi wicaksana,
Tinimbang ngumbar pangucap sing ora karuan kanggo nguber rasa.

Den dumeh ing pasmon sing semu dyatmika,
Ati kang sepi nanging kebak kahanan sing luwih lega.
Wong kang tumindak nganggo sirik luhur, ora dumeh ing panguwasa,
Mila padhange atine, dadi petunjuk kang sejati tanpa pamrih ing cangkem utawa wira.

Kawicaksanan iku ora tansah katon,
Iku ana ing semu, ing rerengganing atma kang lumaku tenan.
Dadiya wong kang luwih milih semu tinimbang rame ing pasemon,
Awit sakjeroning sepi, Gusti asung pituduh tanpa babaran.

Dadi pinter rumangsa tinimbang rumangsa pinter,
Luwih becik amuwus kanthi lirih lan tresna sing temenan.
Yen tan bisa nganggo tembung, semu dadi dhasar kang wening,
Mila kang wingit lan adi, ana ing ati kang penuh eling.

PUISI : Pitutur Bukan Sekadar Turunan

Nadyan silih bapa biyung kaki nini,
Tetesan getih saklawase dadi pangeling,
Sadulur myang sanak, kandel kaya wesi,
Nanging atine kudu sumunar nganggo budi pekerti sing bening.

Kalamun muruk tan becik, janji ngelmu kleru,
Ora pantes bilih den anut, sanadyan dadi titah turun saka leluhur iku.
Kabecikan ora mung amargi warisan trah,
Nanging saka pangandel, rasa sing ngudari wewaton sing becik lan sah.

Sanadyan getih nembus nganti kaki nini,
Yen pituturé luput, ora luhur kang ati,
Ora kudu nglakoni tanpa pamikiran sing jembar,
Awit urip iku ora mung nurut, nanging kudu tumindak kanthi benar.

Bapa biyung, sanak kadang,
Tumrape wong kang ngajari, kudu bisa nuladha kanthi terang.
Sadurunge diagem lan dianut, dipikirake kanthi temen,
Apa sing diajarke iku becik, apa mung kepenak ning lambene wae nyenengaken.

Mula, pantesé muruk becik kang luwih wigati,
Ora mung nurut sakarep, nanging nganggo ati.
Sanadyan silih trah lan turun,
Kabecikan iku kudu didadekake laku kang bener, ora mung cekel warisan sing mlayu.

PUISI : Sepi Ing Pamrih, Rame Ing Gawe

Sepi ing pamrih, kaya banyu mili ing kahanan,

Ora ndamba pujian, ora nggolek ganjaran.
Kawula ing bumi, mung ngaturake kasetyan,
Nalika karya dadi laku, ora usah nggugurake pangajab sing kakehan.

Rame ing gawe, tangané tansah sibuk nindakake,
Nadyan ora banter swara, nanging atiné prasaja.
Kaya pecut sing njalari jaran lumaku,
Nanging ora krungu dhawuhe, cukup tumindak tanpa rame lan geguyu.

Banter tan mbancangi, suwarané wening kaya lirihé angin,
Ora nggilani, ora njalari wong liyan bingung.
Awit ing sangisoré langit, karya iku kaya padhang rembulan,
Sumunaré alus, nanging ora panas kaya srengéngé sing kelawan.

Dhuwur tan ngungkuli, kaya lintang sing munggah ing langit,
Dhuwuré ora kanggo nuduhake sombong utawa gede atiné.
Kabeh urip iki mung titahé Gusti,
Sing luhur ora kudu njalari liyan krasa cilik, nanging kudu ngluhurake ati.

Sepi ing pamrih, rame ing gawe,
Nggawe urip luwih éndah, luwih wening, lan luwih ajur asung.
Kabeh sing dilakoni, kanggo dharma,
Kanggo becik lan luhuré rasa, ing jeroing semu ora kalah karohanira.

PUISI : Pinterning Rumangsa, Ora Rumangsaning Pinter

 


Aja dadi uwong sing rumangsa bisa,
Koyo gunung sing gedhé nanging sepi isiné.
Mung ngedohke rikat kahanan,
Ning ora ngerteni sakjeroning urip sing bener tenan.

Rumangsaning pinter, ora mesthi bener,
Kaya kembang sing wangi nanging ora awet, lingsir.
Sing penting ora mung nyekel kawruh,
Nanging ngatur lakumu, alon, lemah lembut, lan nduwèni empan.

Dadio uwong sing bisa, nanging isih pinter rumangsa,
Sebab ing rendhahé ati, ana pepadhangé rasa.
Nalikane ngertos, urip iki kudu eling lan waspada,
Sing rumangsa pinter bakal kalah karo sing pinter rumangsa.

Awakmu kudu dadi banyu, bening, mili ing saben sela,
Ora njalari suwara banter, nanging tansah maringake kabecikan, sing anugraha.
Ngumbar kawruh ora kudu gedhe suwarané,
Nanging ning jero ati, isih kroso sepi lan weninge prasetyané.

Mula, aja mung rumangsa, nanging sabar lan nrimo,
Bisa lan pinter iku mung titahé Gusti, sing kudu disyukuri kanthi lirih lan cetha.
Sapa sing pinter rumangsa, ora bakal kabur,
Mung dialusake lakune, nggayuh pinter sejati kanthi lirih, tansah luhur.

PUISI : Urip Iku Lakon Wektu

Urip iku terus mlaku, kaya banyu ing bengawan,
Ngendhong wektu sing lumaku, tanpa bali utawa ngranthi ing papan.
Gegayuhan kaya lintang, sing sumunar ing langit peteng,
Nanging kudu eling, lakumu sing netepi dalan sing bener, ora kleru lenjang.

Ing saben jeda, wektu ora tau mandheg ngenteni,
Kabeh lakumu, mung kowe sing bisa ndandani.
Urip iku kayadene tanduran, sing tuwuh mbetahaké laku apik,
Yen kang nandur ra gelem ngopèni, mesthi kembangé ora bakal éndah, ora bakal cethak.

Wektu ora tansah kanca sing sabar,
Saben dina, mlaku kenceng tanpa tawar.
Ing kahanan apes utawa bungah,
Sing bisa nyengkuyung nasibmu, mung lakumu, sing kudu terus dipikir karo lelaku sing tulus.

Mula, urip iki luwih becik didandani,
Beban lan kabungahan kudu dilakoni kanthi wani.
Aja kendho, aja pedhot semangat,
Supaya ing mbesuk, nasibmu apik lan kebak berkah sing lanjer lan lelimbang.

Rabu, 11 September 2024

PUISI : Tembang Panglipur Ati

Nek wes onok, syukurono kanthi tenan,
Saben anugrah sing teko, kudu tak tampi kanthi seneng,
Amarga urip iki ora tansah maringi,
Nanging saben wektu sing ana iku berkah sing kudu tak syukuri.

Nek durung teko, entenono kanthi sabar,
Ora kabeh sing tak pengeni bakal tumeka sak ketip mripat,
Ana wektu kang kudu tak lakoni kanthi nglegena,
Amarga saben ngenteni mesthi nduweni wanci sing pantes.

Nek wes lungo, lalekno tanpa rasa nesu,
Merga ora kabeh sing mampir bakal tetep ono,
Kadang urip mung nglakoni mampir sing cendhak,
Lan aku kudu gelem nerima lan ngrelake tanpa panyuwun maneh.

Nek ilang, ikhlasno kanthi ati lega,
Merga sak tenane ora kabeh kang ilang iku rugi,
Kadang Gusti mung ngajari carane ngrumat ati,
Lan ikhlas iku kunci katentreman sejati.

Ngeling-eling tembang iki saben wektu,
Merga urip iku ora mung soal entuk lan nduweni,
Nanging uga soal ngucap syukur, sabar, lan ngrelakne,
Amarga kabeh sing ana ing jagad iki wis ana lakune.

PUISI : Tresna Sing Ora Bisa Dapusi

 

Sanajan aku sengit banget karo kowe,
Akeh tembung sing kepengin tak uwalake,
Nanging ati iki ora biso diapusi,
Tresna sing jero tetep ngrasuk sukmaku.

Saben benci sing tak rasakake,
Ana rasa sing luwih jero ngliputi,
Saben isih tak sandang atiku,
Tresna iki tetep nggelayut ing sajroning batinku.

Sak apik-apike aku ndhelikake rasa,
Ati iki ora bisa di apusi,
Merga sanajan sengit sing tak ucapake,
Tresna iki mung kanggo sliramu, sing tak tresnani.

Sanajan pikiran nyoba nolak,
Lan atiku tak pepak karo tembok wedhi,
Tresna iki tetep katon cetha,
Ora bisa ilang, ora bisa sirna.

Aku sengit, nanging luwih jero tresna,
Lan sanajan nyoba lali, rasa iki ora bisa diganti,
Merga tresna ora mung marang akal,
Nanging tumeka ning ati, sing ora bisa ngapusi.

PUISI : Tresna Tumeka Ing Ati

 


Tresna niku sanes saking akal,

Dudu bab sing bisa dipikir kanthi logika,
Nanging kaya udan sing tiba saka langit,
Ngliputi ati tanpa isin, tanpa rencana.

Rasane lembut, nanging kadang abot,
Ora bisa digenggem, nanging tansah karasa,
Tresna niku ora butuh alasan,
Merga tumeka ing ati, tanpa perlu kawruh lan paham.

Yen akal kadhang bingung nyandhak,
Ati tansah ngerti alur sing dilakoni,
Sanajan tanpa prasetyan, tresna tetep urip,
Ngalir kaya banyu sing nyirami jiwaku.

Tresna punika rahasia alam,
Tumeka wonten ing ati, nyerat cerita anyar,
Ora kanti akal kang mbatesi, nanging kanti rasa,
Ing kono aku nemu kawicaksanan sejati.

Akal bisa salah, bisa keblinger,
Nanging tresna sing jero ora bakal gingsir,
Merga tresna punika sanes pitungan,
Nanging tetembangan kang nyekeli roso kasunyatan.

PUISI : Wedi Yen Kowe Ora Bungah

 


Aku pancen wedi kelangan sliramu,
Saben dina, saben wengi, atiku mriyang,
Nanging luwih tak wediake, yen kowe ora nemu bungah,
Amarga rasa tresna iki ora mung soal nduweni.

Kowe kaya rembulan sing madhangi petengku,
Lan aku ora pengin dadi mendhung sing nutupi senengmu,
Bungahmu luwih perlu tinimbang rasa kuwatirku,
Aku tresna, nanging aku luwih tresna marang kamardikanmu.

Yen kowe kudu mabur kanggo nemu bungahmu,
Tak relakne elar mu kanggo nggayuh langit sing luwih cerah,
Amarga aku ngerti, katresnan sejati iku ora ngurung,
Nanging ngerelakne lan ngasorake ego tanpa pamrih.

Ben wedi iki dadi pengiring langkahku,
Ora amarga aku pengin nduweni kowe selawase,
Nanging amarga aku ngarepke kowe nemu bungah ing saben napasmu,
Sanadyan iku tegese aku kudu ngucap pamit ing kahanan.

Aku pancen wedi kelangan, nanging aku ngerti,
Wedi sing luwih jero yaiku yen kowe ora nemu bungahmu,
Lan yen kudu milih, aku bakal milih ndelengmu bungah,
Sanadyan tanpa aku ing sisihmu.

PUISI: Pamit dengan Baik


Jika kau ingin pergi, pergilah dengan baik,
Seperti saat kau datang dengan senyum lembut,
Membawa indahnya musim semi ke dalam hatiku,
Dan melukis hari-hariku dengan warna yang tak pernah pudar.

Aku tak akan memintamu bertahan,
Bukan karena aku tak menyayangimu,
Bukan karena aku tak menginginkan hadirmu,
Juga bukan karena cinta ini telah pudar.

Namun aku tahu, ada langit yang lebih cerah bagimu,
Tempat di mana kebahagiaanmu tak terhalang,
Dan jika itu bukan bersamaku,
Aku akan melepasmu dengan segenap keikhlasan.

Pergilah dengan kelembutan, seperti saat kau tiba,
Biar kenangan kita tetap utuh dalam indahnya,
Aku tak ingin melukai, tak ingin menghalangi,
Karena mencintaimu berarti menginginkan yang terbaik,
Bahkan jika itu berarti bukan bersamaku.

Pamitlah dengan baik, dan jangan khawatir,
Aku tak akan menganggap ini akhir dari cinta,
Hanya sebuah bab yang harus kuakhiri dengan damai,
Agar kita bisa menemukan kebahagiaan yang sejati,
Meskipun langkah kita tak lagi sejalan.

PUISI : Lebih dari Sekadar Terima Kasih

 

Kehadiranmu adalah embun pagi,
Menyapu gurun hatiku yang tandus,
Setiap senyummu, bagaikan cahaya,
Menghidupkan hariku yang semula suram.

Mungkin hanya kata-kata yang mampu kusampaikan,
Namun syair terima kasih ini terasa hampa,
Karena bahagiamu telah menyalakan cahaya di jiwaku,
Dan dengan kata saja, rasanya takkan cukup.

Kau datang, tak membawa permata,
Namun tiap langkahmu menabur cinta,
Mengisi ruang kosong yang dulu tak bernyawa,
Kini, hariku penuh warna, seakan semesta tersenyum.

Setiap detik bersamamu adalah anugerah,
Yang bahkan waktu tak mampu melukiskan,
Kebahagiaan yang kau bawa begitu tulus,
Lebih dari apa yang bisa kugambarkan dengan terima kasih.

Jika ada cara untuk menunjukkan syukurku,
Aku ingin mencatatkan setiap momen ini dalam bintang,
Agar langit tahu, betapa hadirnya dirimu,
Adalah keajaiban yang tak terukur dengan kata.

Terima kasih saja takkan cukup,
Untuk segala cinta yang kau beri,
Tapi, aku akan selalu berusaha,
Membalas dengan setulus hati

PUISI : Wani Obah, Rejeki Ora Salah Arah

Ing tengah wengi kang sepi bisu,
Langkahku terus maju, sanadyan kaku,
Gusti ora tau mblenjani janji,
Sing penting aku wani obah, aja nganti lali.

Ora kudu nggresula marang wektu,
Saben tetes kringet, tak tanam kanthi restu,
Rejeki ora bakal salah jalaran,
Wis ana dalan, yen kita tetep temen lan tahan.

Urip iku laku, ora mung ngimpi,
Sing wani ngadhep sakabehing pasulayan,
Ora perlu wedi yen atimu kenceng,
Amarga rejeki iku mesthi mulih neng omah sing bener.

Tak serahke kabeh marang karsane Pangeran,
Gusti mesthi paring dalan lan panglipur atiku,
Sing penting aku wani obah tanpa kelangan arah,
Amarga rejeki ora tau nyasar, ora bakal salah.

PUISI : Menanti dalam Sunyi

 


Di tengah sunyi yang tak berujung,
Aku berjalan dalam sepi yang panjang,
Berperang dengan luka di dada,
Namun tak sekalipun aku mencari pelipur lara.

Kesendirian ini bukanlah kekalahan,
Melainkan medan perang yang kutempuh,
Demi menunggu hadirmu di batas cakrawala,
Di ujung penantian yang tak pernah jemu.

Tak kupanggil bayang lain untuk menemani,
Karena hanya namamu yang kudengar dalam angin,
Setiap hembusan mengajak untuk menyerah,
Namun hatiku tetap teguh, tak goyah, tak lelah.

Aku tahu, waktu punya caranya sendiri,
Membawamu kembali ke sini,
Hingga saat itu tiba, aku setia,
Menyulam harapan, menantimu tanpa cela.

Biar sepi menjadi saksi perjalanan ini,
Karena hanya untukmu, aku tetap berdiri.

PANITIA DAN PETUGAS KEGIATAN MITIGASI BENCANA TAHUN 2024 Bekerjasama dengan BPBD Kota Malang

 

No.

Tugas

Nama

Tupoksi

1

Penanggung Jawab

Dra. Sri Nuryani, M.Pd.

Pelaksanaan Simulasi:

  • Menerima hasil simulasi dan menyampaikan keberlangsungan kegeiatan pemebelajaran setetlah terjadinya gempa
  • Mengawasi jalannya simulasi bencana sesuai dengan skenario yang telah ditetapkan.
  • Memastikan bahwa prosedur keselamatan dilaksanakan dengan baik oleh seluruh peserta simulasi.
  • Mengadakan evaluasi selama simulasi berlangsung untuk mendeteksi hambatan atau kesalahan yang perlu diperbaiki.

Tindak Lanjut:

  • Mengembangkan rencana lanjutan untuk pembenahan sistem dan prosedur tanggap darurat yang lebih baik di sekolah.
  • Mengkoordinasikan kegiatan simulasi rutin sebagai bagian dari program keselamatan sekolah.

 

2

Ketua Satgas

Erika Ratih Windrati, S.Pd.

1.      Penyusunan Rencana Kegiatan Simulasi:

  • Mengkoordinasikan seluruh proses penyusunan rencana dan skenario simulasi bencana bersama tim satgas dan pihak sekolah.

2.      Pembentukan dan Pengarahan Tim Satgas:

  • Memimpin pembentukan tim satgas yang terdiri dari guru, staf sekolah, dan siswa yang bertanggung jawab selama simulasi.

3.      Koordinasi dengan Pihak Eksternal:

  • Berkoordinasi dengan instansi eksternal seperti Badan Penanggulangan Bencana Daerah (BPBD), Dinas Pendidikan, dan aparat keamanan terkait pelaksanaan simulasi.

 

3

Sekretaris

Nani Wijayanti, S.Pd., M.Pd.

Penyusunan Dokumen Administrasi:

  • Menyusun dan mengarsipkan seluruh dokumen terkait kegiatan simulasi, termasuk undangan rapat, notulen, jadwal kegiatan, dan laporan kegiatan.

Penyusunan Agenda dan Notulen Rapat:

  • Mengatur jadwal rapat persiapan kegiatan simulasi bersama penanggung jawab dan anggota panitia.

Pengarsipan Data dan Laporan:

  • Mengarsipkan data peserta, jadwal, anggaran, dan laporan hasil pelaksanaan simulasi secara teratur.

Penyusunan Laporan dan Evaluasi:

  • Mengumpulkan seluruh data yang diperlukan untuk penyusunan laporan kegiatan, termasuk hasil evaluasi pelaksanaan simulasi.

 

 

 

 

 

 

 

4

Koordinator Lapangan (pemandu)

Drs. Sumarno

1.      Pelaksanaan Teknis di Lapangan Bertanggung jawab atas persiapan teknis di lapangan sebelum, selama, dan setelah kegiatan simulasi bencana berlangsung.

2.      Pengawasan Kesiapan Fasilitas: Memastikan seluruh fasilitas dan peralatan simulasi, seperti sirine, alat pemadam kebakaran, dan tanda jalur evakuasi, berfungsi dengan baik.

3.      Pengarahan dan Koordinasi dengan Tim: Memberikan pengarahan teknis kepada seluruh anggota tim yang bertugas di lapangan, seperti petugas evakuasi, keamanan, dan tim pertolongan pertama.

4.      Pengaturan Kelancaran Simulasi:

5.      Mengontrol kelancaran jalannya simulasi di lapangan, termasuk

6.      mengatur waktu pelaksanaan sesuai dengan jadwal yang telah ditetapkan.

 

 

5

Pendamping Kelas,

,

Wali Kelas dan Mahasiswa UMM

1.      Mendampingi siswa ketika pengarahan umum dari petugas BPBD dilapangan

2.      Mengajak siswa masuk kedalam kelas masing masing.

3.      Melakukan kegiatan pembelajaran,

4.      Memberitahukan kepada siswa ketika terjadi bencana (sirine dibunyikan) semua siswa, jauh dari benda yang tergantung (mudah jatuh) lemari, dan sembunyi dibawah meja,

5.      Setelah guncangan (sirine berhenti) Mengajak  siswa keluar dengan tertib berbaris satu satu dengan melindungi kepala dengan tas, atau tangan.

6.      Mengajak siswa berbaris dilapangan sesuai kelas dengan duduk dan melindungi kepala dengan tas.

7.      Melaporkan jumlah siswa keseluruhan laki laki dan Perempuan, serta jumlah korban atau yang tertinggal

8.      Kembali mendampingi siswa barisannya

 

 

6

 

 

 

Pengawas Gedung

 

1.   Sumijati, S.Pd. *)

1.      mempersiapkan diri di Gedung lantai dua sebelah utara dan sebelah Selatan, dan juga di kelas wilayah kelas dua

2.      memastikan siswa kelas 9 dan kelas 7 aman Ketika turun di tangga utara dan Selatan.

3.      Setelah siswa selesai turun memeriksa kondisi Gedung di kelas 7,8 dan 9.

4.      Melaporkan hasil pemeriksaanya kepada Tim pusat data mengenai kondisi Gedung setelah terjadinya gempa.

 

2.   Endang Sri Ernawati, S.Pd.

3.   Yulia Sri Mustika, S.Pd.

 

 

7

 

Tim Pusat Data

 

1.   Alan Aulia M., S.Pd. *)

1.   berada diruang guru sebelum ada sirine

2.   setelelah ada sirine menuju ke tempat data,

3.   menerima laporan dari masing masing wali kelas tentang keadaan siswa, yg sehat dan yang menjadi korban,

4.   menerima laporan dari pengawas Gedung dan tim evakuasi

5.   Melakukan pencatatan dan melaporkan ke kepala sekolah tentang keadaan siswa sehat dan korban serta keadaan Gedung yang rusak

 

2.   Hastin Dianawati, S.Pd.

3.   Shoffi Inayatin, S.Pd.

 

 

 

8

 

Tim Keamanan

 

1.   Jarot Parianto*)

Pengamanan Area Simulasi:

  • Bertanggung jawab memastikan keamanan seluruh area sekolah selama kegiatan simulasi berlangsung.

Pengaturan Akses Masuk-Keluar:

  • Mengatur lalu lintas di sekitar area sekolah untuk memastikan bahwa kendaraan tidak mengganggu proses simulasi, terutama di pintu gerbang dan jalan menuju titik kumpul.
  • Menjaga pintu gerbang atau akses lainnya agar tetap terbuka dan dapat digunakan dengan lancar selama simulasi berlangsung.
  • Menutup pintu masuk Ketika terdengar bunyi sirine
  • Melarang siapapun untuk masuk kelingkungan sekolah.
  • Berpartisipasi dalam evaluasi simulasi untuk memberikan masukan mengenai tindakan keamanan yang perlu ditingkatkan di masa depan.

 

2.   Rudito

3.   Mahasiswa UMM

4.   Mahasiswa UMM

 

 

9

 

Tim Pemadam Kebakaran

 

1.   Agung Imanuel

Simulasi Tindakan Pemadaman:

  • Menyertakan skenario pemadaman kebakaran dalam kegiatan simulasi untuk melatih respons cepat dalam memadamkan api, termasuk penggunaan APAR atau sumber air.
  • Menunjukkan prosedur yang benar dalam mengatasi kebakaran, seperti cara memadamkan api kecil sebelum menyebar dan langkah-langkah perlindungan diri.

 

2.   Hengki Tohatu

3.   Rizky Ardianto

 

 

 

 

10

 

Tim Pencarian dan Evakuasi

 

1.   Maghfirotul Azizul, S.Psi. *)

Pencarian Peserta yang Terjebak:

  • Bertanggung jawab untuk mencari siswa, guru, dan staf yang mungkin terjebak di dalam gedung atau area sekolah selama simulasi bencana berlangsung.
  • Memastikan bahwa tidak ada peserta yang tertinggal di kelas, laboratorium, kamar mandi, atau ruang lainnya yang sulit dijangkau.

Evakuasi Peserta ke Titik Kumpul Aman:

  • Mengarahkan seluruh peserta simulasi ke titik kumpul aman yang telah ditentukan, memastikan evakuasi dilakukan dengan cepat, tertib, dan sesuai dengan prosedur.
  • Membantu siswa atau staf yang membutuhkan bantuan, seperti yang memiliki disabilitas, terluka, atau merasa panik selama proses evakuasi.
  • Berkoordinasi erat dengan Tim Pemadam Kebakaran, Tim Keamanan, dan Tim Medis untuk memastikan bahwa proses evakuasi berjalan lancar dan seluruh area aman untuk dilewati.
  • Melaporkan perkembangan pencarian dan evakuasi kepada Ketua Satgas, terutama jika ada peserta yang belum dievakuasi atau membutuhkan pertolongan khusus.

2.   Annas Masjkur, S.Ag.

3.   Ainul Yaqin, S.Pd.

4.   M. Azza Nur 'Ilmi, S.Pd.

5.   Moch. Solihen, S.Pd., Gr.

 

 

 

 

11

Tim Kesehatan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1.   Rumy Widyanti, S.Pd. *)

Pertolongan Pertama

·        Menyediakan layanan pertolongan pertama bagi peserta simulasi (siswa, guru, dan staf) yang mengalami cedera ringan seperti luka, lecet, pingsan, atau syok.

·        Memastikan ketersediaan peralatan pertolongan pertama seperti perban, antiseptik, obat pereda nyeri, dan alat bantu lainnya.

Penyediaan Pos Kesehatan:

  • Mendirikan pos kesehatan di lokasi strategis yang mudah diakses selama simulasi bencana berlangsung.
  • Pendataan Peserta yang Memerlukan Perawatan
  • Menyampaikan laporan kondisi kesehatan peserta kepada Ketua Satgas peserta yang perlu dirujuk ke fasilitas kesehatan lebih lanjut.
  •  

 

2.   Moch. Muadzin, S.Pd.

3.   Yayuk Andri, S.E.

4.   Dyah Palupi, S.Sos.

5.   Mahasiswa UMM

6.   Mahasiswa UMM

12

 

Tim Dokumentasi

 

1.    Ferus Maidi, S.Kom. *)

2.    Tika Yulianti, S.Pd. Gr.

3.    Mahasiswa UB

4.    Mahasiswa UB

5.    Mahasiswa UB

6.    Mahasiswa UB

 

 

1.      Tim dokumentasi berkoordinasi tentang pembagian tugasnya,

2.      melakukan perekaman sesuai dengan sekenario kegiatan,

3.      mengumpulkan hasil video kegiatan,

4.      melakukan pengeditan menjadi satu video utuh yang sudah jadi dengan keterangan.

5.      Vidio Untuk kegiatan edukasi

 

SKENARIO VIDEO

1.   Video ketika siswa datang ke sekolah ( diambil di depan sekolah) sampai siswa masuk kelas

2.   Video ketika proses pembelajaran sebelum gempa pembelajaran berjalan dengan baik, dilanjutkan saat terjadi gempa siswa panik, siswa bersembunyi di bawah meja belajar, sampai selesai gempa siswa berlari menuju pintu keluar sambil menggunakan tas untuk pelindung kepala.

3.   Video ketika di lab komputer lantai 3

4.   Video ketika di kesenian tari 

5.   vidido ketika di lapangan olah raga

6.   Video ketika di Laboratorium IPA

7.   Video ketika satpam menutup pintu depan sekolah

8.   Video ketika siswa turun di tangga menuju ke titik kumpul di lapangan dengan duduk dan melindungi kepala dengan tas menghadap ke timur.

9.   Video siswa lain yang keluar dari kelas dan menuju ke titik kumpul.

10. Video guru di ruang guru yang berhamburan keluar menuju titik kumpul

11. Video persiapan tim UKS dengan tandu

12. Video pertolongan pada siswa yang pingsan untuk dibawah ketitik kumpul

13. Video pertolongan siswa yang terluka untuk dibawa ke titik kumpul

14. Video ketika seluruh siswa berada di titik kumpul

15. Video depan pintu gerbang ortu yang menanyakan keadaan siswanya

16. Video tim pencatatan jumlah korban dan kerusakan

17.   Video pengumuman kepala sekolah tentang kegiatan pembelajaran

18.   Video siswa pulang dari sekolah.